|
بسیاری از افراد بودند که از همان ابتدای راه، امام حسین علیه السلام را تنها گذاشتند و همراه ایشان به کربلا نیامدند. اما افرادی هم بودند که با امام هم پیمان شدند و تا کربلا و حتی روز عاشورا همراه امام بودند. اما چنان باختند که تا قیامِ قیامت لکه‌ی ننگ آن باخت، باقی خواهد ماند و انگشت حیرت به دندان عالمیان. ضحاک بن عبدالله مشرقی فردی است که با امام هم پیمان می‌شود و حاضر است در رکاب امام بجنگد. البته مشروط! تا وقتی که امام سربازانی داشته باشد و تنها نباشد و جنگیدن او فایده داشته باشد. روز عاشورا وقتی که با شهادت بیشتر یارانِ امام، کم کم تنهایی حضرت نمود پیدا میکند، خدمت امام میرسد و شرطش را گوشزد میکند و با اسبی که از قبل در میان خیمه‌ها پنهان کرده بود می‌گریزد. (نامه‌ها و ملاقات‌های امام حسین علیه السلام ص324؛ عبرات المصطفین، ج2، ص54؛ حیاة الامام الحسین علیه السلام، ج3، ص229؛ فرهنگ عاشورا، ص269.) هر چه تفکر در احوال این افراد شود کم است، باید بیش از پیش مراقب خود و اعمالمان باشیم. سختی‌ها و گرفتاری‌ها و مصیبت‌های روز عاشورا را به چشم خود می‌بیند، تنهایی و مظلومیت امام و اهل بیتش را می‌بیند، اما چه می‌شود که در این لحظات حساس و سرنوشت ساز امام را تنها می‌گذارد؟ برای ما که اینها را در روضه‌ها می‌شنویم و خونمان به جوش می‌آید و می‌سوزیم و آرزو می‌کنیم که کاش در کربلا بودیم و حضرت را حمایت می‌کردیم، بسیار باید درس آموز باشد. چه بسیار یا لیتنا کنّا معک (ای کاش در صحرای کربلا در رکابت بودیم) می‌گوییم، اگر بودیم آیا تا آخرین نفس، تا آخرین قطره خون خود ثابت قدم بودیم؟ چرا راه دور برویم؛ اکنون در راه امام و اهداف قیامش ثابت قدم هستیم؟ جنگیدن در رکاب امام و یا حتی مبارزه با امام منحصر در میدان کربلا نیست! [ سه شنبه 91/9/14 ] [ 10:1 عصر ] [ حسین هاتفی ]
بر مشامم میرسد هر لحظه بوی کربلا بر دلـــم ترســــم بمانـــد آرزوی کربلا
چقدر این شعر را از کودکی در هیئت ها میخواندیم چند ماه قبل وقتی کنار این شش گوشه (ضریحی که در قم در حال ساخت است) ایستادم، کمی از شوق و حسرتِ دیدن و زیارت حرمش کاسته شد. حسرتی که 9 سال پیش هنگام رفتن پنج اتوبوس به دلش ماند. کاروانی که یک پایش در آن بود و دلش همراه آنان رفت ولی جسمش جا ماند به دلیل... افسوس. فردا برای اولین بار، کربلایی خواهم شد. اما کربلایی خواهم ماند؟ کربلا رفتن هنر نیست، کربلایی ماندن هنر است. یعنی کسی که رفت و میرود و خواهد رفت، تحمل دوری آنجا را دارد؟ نکند... هنوز درک نکرده ام و شاید دل ناپاک هم هیچگاه نفهمد دعایم فایده ندارد ولی دعاگوی دوستان خواهم بود.
هر که دارد هــوس کـرب و بلا بسم الله هر که دارد به سرش شور نوا بسم الله حدیث زیبایی از امام صادق علیه السلام است به خاطر اختصار عربی آن را نمی آورم: به خاطر خوف و هراس، زیارت امام حسین علیه السلام را ترک مکن زیرا کسی که زیارت آن حضرت را ترک کند چنان حستری ببیند که آرزو کند قبر آن حضرت نزدش باشد، آیا دوست نداری از کسانی باشی که خداوند متعال تو را در زمره کسانی محسوب کند که رسولش و حضرت علی و فاطمه و ائمه علیهم السلام برایش دعا میکنند؟ آیا دوست نداری از کسانی باشی که گناهان گذشته ات آمرزیده شده و برای گناهان هفتاد سال بعد طلب غفران برایت کنند؟ آیا دوست نداری از کسانی باشی که از دنیا خارج میشوند در حالی که گناهی که قابل مواخذه باشد، ندارند؟ آیا دوست نداری فردای قیامت از کسانی باشی که رسول خدا صلی الله علیه و آله با آنها مصافحه میکند؟ کامل الزیارات، ص 411، باب 45، حدیث سوم. حضرت امام صادق علیه السلام فرمود: مَنْ لَمْ یَأْتِ قَبْرَ الْحُسَیْنِ حَتَّی یَمُوتَ، کانَ مُنْتَقَصَ الدِّیْنِ، مُنْتَقَصَ الْإیْمانِ، وَإنْ أُدْخِلَ الْجَنَّةَ کانَ دُوْنَ الْمُؤْمِنْیِنَ فی الْجَنَّةِ کسی که به زیارت قبر حسین نرود تا بمیرد، از نظر دین و ایمان ناقص است، و اگر وارد بهشت شود، درجه‌اش از همه اهل ایمان پایین‌تر است! کامل الزیارات، ص631، باب 78، حدیث 2؛ کتاب المزار، ص56، باب 26، حدیث 2؛ بحار الأنوار، 98/ 4، باب 1، حدیث 14. [ شنبه 91/1/26 ] [ 12:15 صبح ] [ حسین هاتفی ]
|
منوی اصلی  حسین هاتفی کوله بارم سنگین، راه بسی طولانی و ناهموار، دستهایم کوتاه و خرما بر نخیل! سالهاست عهدی بسته ام، عنوانی مقدس را یدک می کشم و سربازِ نامهربانِ مهربان ترینم. | |
