نه لایق نویسندگی است و نه نوشته‌هایش محتوایی دارد. حتی قلم را اشتباه به دست می‌گیرد، البته یاد گرفته که قلم به دست نگیرید و با صفحه کلید بنویسد، بماند که آن را هم بلد نیست. نمی‌دانم چه شد که درست یک سالِ پیش تصمیم به ایجاد یک وبلاگ به صورت جدی گرفت. انگار همین دیروز بود و چه زود گذشت! بارها با خود فکر کرده است که لازم بود؟ چقدر او را به خداوند نزدیک کرد؟ دور نشد؟ مورد رضایت و تأیید صاحب و مولایش بود؟ نمی‌دانم...

نوشتن سایت و وبلاگ نباید بیهوده و بی‌هدف و برای خوشگذرانی و گذراندن وقت باشد. یکی از ابزار سایت‌ها و وبلاگ‌ها امکان ارسال نظر برای یادداشت است که متأسفانه حق آن ادا نمی‌شود و هر کسی با هدفهای مختلف از آن استفاده می‌کند. هدف اصلی، بحث و تبادل نظر با مدیر وبلاگ یا سایت و مطرح کردن انتقادات و پیشنهادات توسط خوانندگان است.

امام صادق علیه السلام فرمودند: أَحَبُّ إِخْوَانِی إِلَیَّ مَنْ‏ أَهْدَى‏ إِلَیَ‏ عُیُوبِی‏. بهترین دوستانم آن کسى است که عیب‌هایم را دوستانه به من هدیه دهد. تحف العقول، ص366. پر واضح است که ارزشمندترین نظرات برای مدیران وبلاگها، نظراتی است که سازنده و در راستای همان مطلب باشد، حتی اگر انتقاد صریح باشد. نکته لطیفی که از روایت قابل برداشت است این است که امام صادق علیه السلام می فرماید: بهترین دوستانم کسانی هستند که عیبهایم را به «من» هدیه کنند. یعنی هم عیب را بگویند و هم مثل هدیه دادن قشنگ بگویند و هم به خود من بگویند نه پشت سرم.

در طول این یک سال از همه خوانندگان این وبلاگ تشکر می‌کنم و حضور ایشان و نظراتشان باعث رونق وبلاگ و قوت قلب و جسارت نگارنده شد. امید است که با نظرات و انتقادات خود (از قالب و محتوا گرفته تا شخص نگارنده) جزء بهترین دوستان و همراهان مجازی باشید.