بگذاريد سؤال را يک جور ديگه بپرسم. آيا اين که آقاي مصباح فيلسوف، متکلّم، مفسّر و فقيه مسلّم است که البته من هم در بخشي از مسائل علمي پيشرفت و علمم را مديون ايشان مي دانم و همچون گذشته که محضرشان رسيدم و دستشان را بوسيدم باز هم حاضرم چنين کنم، آيا اين به اين معناست که ايشان در تشخيص کانديداي اصلح، اشتباه نمي کنند؟ آيا اين بدان معناست که ما بايد از ايشان تقليد کنيم و ايشان را در اين مسائل که قابليت تحقيق و تأمل و تعقّل دارد «چراغ هدايت» قرار دهيم و عقلمان را کتمان کنيم و خيال خودمان را از تحقيق و تفحّص راحت کنيم؟ ما که حتي آثار علمي ايشان را نيز با نقادي مطالعه مي کنيم و تا دلايل قوي و عقل پسند در آراء و نظريات ايشان نبينيم نمي پذيريم و انصافا در مسائل علمي ايشان دلائل عقل پسند محکمي دارند. ولي در حوزه سياست، که بخش عمده آن تشخيص موضوع در عالم واقع است، متأسفانه مقدمات اين تشخيص بسيار مخدوش است. زيرا کساني به ايشان مشورت مي دهند که در تند روي، افراطي گري، انحراف از جاده عدالت و اعتدال که مدّ نظر صريح مقام معظم رهبري است کارنامه درخشاني ندارند. نمونه آن، ضايعه‌ي 22 بهمن امسال قم بود که صريحا از جانب رهبر انقلاب محکوم شد! اين غائله را چه کساني به راه انداختند و چه کساني از مقامات بلند پايه نظام تذکر کتبي دريافت کردند؟! آيا اين نشان نمي دهد که آيت الله مصباح، در تشخيص خود ممکن است اشتباه کنند؟ آيا اين نشان نمي دهد که در اين موارد نبايد به تشخيص ايشان توجه کرد و سراغ تحقيق و تفحّص از کانديداها رفت. نمونه بارز به خطا رفتن ايشان، انتخاب دکتر لنکراني (که البته ايشان نيز مؤمن و ولايي هستند ولي در حد رياست جمهوري نبودند و نيستند) بعنوان کانديداي اصلح در بين زمين و آسمان است. کسي که از جانب شوراي نگهبان سيگنالهايي مبني بر ردّ صلاحيت قطعي ش دريافت کرده بود و با زيرکي پيش از اعلام نتيجه به نفع ديگري کنار رفت. ديگري که تا ديروز مغضوب آيت الله مصباح بود و در سفر اول به قم، اجازه حضور در محضر ايشان را پيدا نکرد. چرا؟ چون قبلا در پاسخ به آيت الله مصباح گفته بود که من به رياست جمهوري فکر نمي کنم و توانايي آن را ندارم... (ادامه در کامنت بعدي..)